Een teken? Zowat ja! Deze week wou Wieske naar haar rustplaats en ik hoorde ineens miauwen. Bovendien leek het echt op kleine katjes, zowat een klein fijn piepgeluidje. Helemaal zeker ben ik ook niet, maar ik heb er weer de moed in. Wies ligt tegenwoordig wel meer binnen, en ik weet niet van wat dat kan getuigen. Ze krijgt nu een beter blik van een beter merk. Ik ben ook in de wolken omdat ze, een beetje meer ontspannen, op mijn schoot ligt.Ook Pim is nu gecastreerd en hij wordt nog meer een fruzzle-beertje dan ervoor. Wel grappig eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten