Een lange tijd leefde ik in spanning. Ik wist héél zeker dat er een zwangerschap was, en dat die al verlopen was, dat ze dus al bevallen was. Ik hoopte al lang op nieuws, ben al honderden keren gaan zoeken en zelf gewacht, gewacht, gewacht en nog eens gewacht. Het hielp allemaal niets, geen teken van leven gaven ze... Tot NU.
In de week dat ik op vakantie was, gaven de mini's een teken van leven. Ze lieten zich voor de eerste keer zien én horen. Gedonder, gespeel, getrappel en gecross was aan te horen. Op een dag gingen we binnen en zagen daar 2 kleine lillipeuters zitten. Blijkbaar 2kattinen. Toen ik terugkwam en het nieuws hoorde was mijn eerste reactie, naar boven. Helaas kwamen ze niet op mij af. Maar toen ik ze eten ging geven, zag ook ik ze. Eerst hoorde ik geloop en dan ging ik opnieuw kijken. De kitten zat me aan te kijken en ik kreeg tranen in de ogen. Mijn geluk kon niet op. Maar ondertussen was de kitten al lang weggelopen. Vanmorgend toen ik ging kijken, zag ik Wieske liggen. Op zich niet raar, maar dan zag ik er iets van tussen floepen. Een zwart-wit katje. Ik wist genoeg. Ook de andere zou in de buurt zijn. Weer gingen ze lopen, maar nu kon ik zien waar ze heen kropen. Enkel mijn kleine spinnenfobie houdt me tegen om het te gaan zoeken, want dan moet je met je hand er in gaan. Nu hopen, dat ik ze ooit kan vangen en een beetje temmen...
Hier een foto van een kitten die een béétje op de ene trekt, alleen dat de mijne een dikker hoofdje heeft ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten